Brygada Syndykalistyczna w Powstaniu Warszawskim

Brygada Syndykalistyczna (relacja dowódcy)

Powstanie Warszawskie – 1944 wyprowadziło z podziemia kilkuletniej konspiracji różne organizacje wojskowe i polityczne sytuując ich działalność w warunkach niemniej spodziewanych i daleko odbiegających od przewidywanych.

Tego rodzaju utrudnienie pogłębiło dodatkowo rozproszenie członków, działaczy i przywódców, na skutek niemożności dotarcia do miejsc koncentracji, uprzednio wyznaczonych na przypadek wybuchu walk w mieście, a to w wyniku i przedewszystkim nie poinformowania wspomnianych organizacji lub opóźnionego poinformowania przez KGAK[1] – inicjatora i organizatora powstania, o dacie jego i godzinie wybuchu.

W najmniejszej mierze dotknęło to rzecz jasna żołnierzy Armii Krajowej, ale jednak dotknęło w znaczącym zakresie. Pozostałe organizacje wojskowe formowały swe oddziały w toku walk, albo ich członkowie (żołnierze) zgłaszali się do najbliższych zorganizowanych jednostek, przeważnie A.K.

Należeli do nich syndykaliści oby organizacji ideologiczno-politycznych, tj. Związek Syndykalistów Polskich i Syndykalistyczna Organizacja „Wolność”, w skrócie ZSP i SOW-a należały do tych nie poinformowanych, co odnosiło się również i do pionu wojskowego ZSP, pod ogólną nazwą Odziałów Bojowych, podległych organizacyjnie własnej Komendzie Głównej, natomiast operacyjnie Komendzie Głównej Armii Krajowej (KGAK).